نقش ناگویی خُلقی در پیش بینی نشانگان آسیب شناختی بیماران مبتلا به سرطان سینه و پروستات

  زمینه: شناسایی عوامل روان­شناختی دخیل در ایجاد مشکلات متعدد روحی و روانی ایجاد شده در بیماران مبتلا به سرطان بسیار مهم است.   هدف: مطالعه به منظور تعیین نقش ناگویی خُلقی در پیش­بینی نشانگان آسیب­شناختی بیماران مبتلا به سرطان انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه همبستگی در سال 1393 بر روی 102 بیمار مبتلا به سرطان شهر اردبیل انجام شد که به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس ناگویی خُلقی ( FTAS-20 ) و پرسش­نامه نشانگان اختلال روانی (SCL-25) بود. داده­ها با آزمون­های آماری همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون همزمان تحلیل شدند.   یافته­ها: با تحلیل همبستگی، بین ناگویی خُلقی و تمامی نشانگان آسیب­شناختی رابطه مثبت و معنی­داری وجود داشت. با تحلیل رگرسیون ناگویی خُلقی قادر به پیش­بینی معنی­دار تمامی نشانگان آسیب­شناختی بود.   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، به نظر می­رسد ناگویی خلقی قادر به تبیین معنی­دار نشانگان آسیب­شناختی است. لذا توجه بیش­تر به مؤلفه­های روان­شناختی بیماران مبتلا به سرطان و ارایه راهکارهای درمانی مناسب می­تواند در کاهش رنج روانی آن­ها مؤثر باشد.